Według najnowszego arkusza informacyjnego Programu Systemów Energetyki Fotowoltaicznej (PVPS) opracowanego przez Międzynarodową Agencję Energii (IEA), ślad CO2 fotowoltaiki ponownie uległ poprawie. Dokument przeprowadza analizę cyklu życia różnych technologii fotowoltaicznych. Przykładem badanego systemu jest instalacja dachowa o mocy 3 kW, która rocznie generuje 976 kWh na każdy kW mocy szczytowej. System ten jest narażony na średnie promieniowanie słoneczne o wartości 1330 kWh na metr kwadratowy.
W analizie uwzględniono cztery różne technologie: tellurek kadmu (CdTe), selenek miedzi, indu i galu (CIS), krzem multikrystaliczny oraz krzem monokrystaliczny. Czas zwrotu energii dla tych technologii wynosił od 0,8 roku dla CdTe do 1,2 roku dla CIS i krzemu multikrystalicznego. Czas zwrotu energii oznacza ile czasu potrzeba, aby energia wytworzona przez moduł fotowoltaiczny odzyskała energię nieodnawialną zużywaną przy jego produkcji.
Najniższą emisję CO2 na jeden wygenerowany kilowatogodzinę (kWh) energii słonecznej odnotowano dla technologii tellureku kadmu, wynoszącą 25,2 grama. Natomiast największą wartość, równą 43,6 gramom, osiągnął krzem monokrystaliczny (Multi-Si). W porównaniu do wcześniejszej analizy IEA z 2021 roku, wszystkie technologie uległy poprawie, zwłaszcza technologia krzemu monokrystalicznego z powodu zwiększonej wydajności. Niemniej jednak, niektóre technologie miały również gorsze wyniki – w przypadku wszystkich oprócz krzemu monokrystalicznego odnotowano wzrost emisji drobnego pyłu podczas produkcji. Ponadto, nie zaobserwowano poprawy w zakresie zużycia zasobów.
Podsumowując, w kontekście historycznym, ślad CO2 fotowoltaiki znacznie się zmniejszył. Przykładowo, dla systemu dachowego wyposażonego w monokrystaliczne ogniwa słoneczne w Szwajcarii, emisje CO2 równoważnikowe spadły o 70% od 1996 roku (121 g) do 2023 roku. W tym samym okresie efektywność fotowoltaiki wzrosła z 13,4% do 20,9%.
Źródło: Solarserver